واژه عشق در فرهنگ های مختلف به معانی دلدادگی، دلباختگی، خاطرخواهی، میل مفرط، و افراط در حبّ و دوستی آمده است، اما حقیقت این است که عشق قابل تعریف و تحدید نیست و هرکس که تعریفی از آن بدهد و یا آن را محدود به حدودی کند و برای آن حدّی قائل شود یقیناً از حقیقت عشق ناآگاه است و از اسرار آن بیگانه. محی الدین ابن عربی می گوید: «هرکس عشق را تعریف کند آن را نشناخته، و کسی که از جام آن جرعه ای نچشیده باشد آن را نشناخته،وکسی که گوید من از آن جام سیراب شدم آن را نشناخته، که عشق شرابی است که کسی را سیراب نکند.» حقیقت عشق فراتر از حدّ شرح و بیان و معانی آن خارج از اصول ترجمان است. گرچه مبحث عشق یکی از مباحث اساسی و مهم در تصوف و عرفان است ولی حدیث عشق چیزی نیست که بتوان آن را در قالب حروف و کلمات به معنی حقیقی آن بیان کرد. احمد غزالی در کتاب سوانح در این باره می نویسد: «حدیث عشق در حروف و در کلمه نگنجد زیرا که آن معانی ابکارست که دستِ حروف به دامنِ خدرِ آن ابکار نرسد.»
)