اگرچه تأثیر زبان عربی بر زبان فارسی زیاد بوده است ولی باید دانست که این تأثیرات بیشتر در حوزه ورود لغات بوده و به ندرت در حوزه نحو یا دستور این گونه تأثیرپذیری رخ داده است. سال‌هاست که دو نمونه از این تأثیرپذیری‌های نحوی بر دستورنویسان بدیهی فرض شده است: یکی ساختمان «مضاف + صفت + مضاف الیه»، در عباراتی چون «پسران وزیر ناقص عقل» و دیگری استفاده فراوان از تای تأنیث در انتهای برخی صفات مانند «کارهای لازمه». این پژوهش در پی آن است که نشان دهد این دو نمونه، ارتباطی به تأثر از زبان عربی ندارد و از ساختمان‌هیا دستوری زبان فارسی است.
مجد, امید. (1390). دو تحلیل تازه از ساختمان صفات در زبان فارسی با توجه به: 1. پسران وزیر ناقص عقل (اسم مرکب + صفت) 2. تای تأنیث. متن پژوهی ادبی, 15(47), 39-50. doi: 10.22054/ltr.2011.6542
MLA
امید مجد. "دو تحلیل تازه از ساختمان صفات در زبان فارسی با توجه به: 1. پسران وزیر ناقص عقل (اسم مرکب + صفت) 2. تای تأنیث", متن پژوهی ادبی, 15, 47, 1390, 39-50. doi: 10.22054/ltr.2011.6542
HARVARD
مجد, امید. (1390). 'دو تحلیل تازه از ساختمان صفات در زبان فارسی با توجه به: 1. پسران وزیر ناقص عقل (اسم مرکب + صفت) 2. تای تأنیث', متن پژوهی ادبی, 15(47), pp. 39-50. doi: 10.22054/ltr.2011.6542
VANCOUVER
مجد, امید. دو تحلیل تازه از ساختمان صفات در زبان فارسی با توجه به: 1. پسران وزیر ناقص عقل (اسم مرکب + صفت) 2. تای تأنیث. متن پژوهی ادبی, 1390; 15(47): 39-50. doi: 10.22054/ltr.2011.6542
)