این مقاله در صدد است با بهره گیری از قران کریم و احادیث معصومین علیهم السلام ، که کانونی ترین منبع و مأخذ اسلامند، رویکردی به دین را که سبب پیدایش عرفان می باشد، شناسانده و براساس آن، تعریفی از عرفان عرضه کند. در این جهت ۶ شاخصه در رویکرد عارفان به دین مورد تأکید قرار گرفته است که با توجه به منابع دست اول اسلام و با عنایت به سیره انبیا و اولیا، به ویژه پیامبر اکرم و خاندان پاکش، علیهم السلام، آغازگر، معرف و مروج چنین رویکردی به دین، خود آن بزرگواران بوده اند.
شاخصه های این رویکرد عبارتند از:
۱- خداگرایانه بوهن (در مقابل رویکردهای دنیاگرایانه و آخرت گرایانه به دین)
۲- عاشقانه بودن (در برابر رویکردهای خائفانه، تاجرانه و صابرانه به دین)
۳- متعمّقانه بودن (در مقابل رویکردهای سطحی و یا حداکثر، عقلی به دین)
۶- علم الهامی و موهبتی خواهانه بودن (در مقابل رویکردی که معرفت دینی را در علوم اکتسابی محدود
می داند.)
۵- شهودطلبانه بودن (در برابر رویکردی که معرفت دینی را تنها به حفظ منقولات یا درک معقولات
منحصر می داند.)
۹- تمامیت گرا بودن (در مقابل رویکردهایی که یا یکی از عرصه های اعتقادی، اخلاقی و فقهی دین را چنان عمده میسازند که عملاً از دیگر عرصه ها باز می مانند، و یا در بهره مندی از دین، به ادعا و الفاظ و عبارات، یا به فراگیری مطالب و بیان معلومات، و یا به انجام عبادات و عمل به احکام ظاهری، بسنده می کنند)
)