در سنت مطالعه ی معنی، می توان معنی شناسی را به سه شاخه ی عمده تقسیم کرد و سه گونه معنی شناسی را از یکدیگر متمایز ساخت؛ معنی شناسی فلسفی به مثابه بخشی از مطالعه فلسفی زبان، معنی شناسی زبانی به منزله ی بخشی از زبان شناسی، و معنی شناسی منطقی در حکم بخشی از منطق ریاضی. در این میان سابقه ی مطالعه ی فلسفی معنی یا معنی شناسی فلسفی به مراتب بیش از دو مطالعه ی دیگر بوده و به آرای مندرج در مکالمات کراتیلوس و لاخس افلاطون باز می گردد. آنچه امروزه تحت عنوان معنی شناسی مطرح است و در اصل معنی شناسی زبانی را شامل می شود، از اصطلاح semantique فرانسه نشأت میگیرد که برای نخستین بار از سوی بر آل (iک5) معرفی شد. این گونه معنی شناسی که بخشی از دانش زبان شناسی به شمار می رود، به نوبه ی خود به دو شاخه ی معنی شناسی تاریخی و معنی شناسی توصیفی تقسیم می شود و به مطالع ی معنی در زبان های طبیعی اختصتص می یابد.
)