در زبان شناسی مقایسه ای، زبان ها به لحاظ سلفی و ساختار واژگانی اشان به طور کلی به دو گروه یک تکواژی و چند تکواژی تقسیم می شوند. زبان یک تکواژی زبانی است که کلمات آن تنها از یک تکواژ ساخته شده است و زبان چند تکواژی زبانی است که کلمات آن مرکب از چند تکواژ است. لذا زبان یک تکواژی را زبان منفرد می نامند مثل زبان چینی و ویتنامی و زبان های چند تکواژی خود به چند گروه تقسیم می شود. (الف) زبان پیوندی که در آن مرز بین تکواژها مشخص است و تطابق یک به یک بین هر تکواژ و محتوای معنایی یا دستور آن وجود دارد مثل زبان ترکی (ب) زبان ترکیبی، که مرز بین تکواژهای آن مشخص نیست و تطابق یک به یک بین هر تکواژ و محتوای آن وجود ندارد مانند زبان لاتین (ج) زبان های بساوندی که مرز بین واژه و جمله در این زبان ها مشخص نیست، بسیاری از مفاهیم که معمولاً در زبان های دیگر به وسیله جمله بیان می شود، در این زبانها به وسیله الحاق تکواژها به یکدیگر به صورت یک واژه بیان می شود.
حق بین, فریده. (1378). بررسی میزان طبیعی بودن نظام تصریفی زبان فارسی بر مبنای نظریه صرف طبیعی. متن پژوهی ادبی, 2(9.10), 75-95. doi: 10.22054/ltr.2000.6207
MLA
فریده حق بین. "بررسی میزان طبیعی بودن نظام تصریفی زبان فارسی بر مبنای نظریه صرف طبیعی". متن پژوهی ادبی, 2, 9.10, 1378, 75-95. doi: 10.22054/ltr.2000.6207
HARVARD
حق بین, فریده. (1378). 'بررسی میزان طبیعی بودن نظام تصریفی زبان فارسی بر مبنای نظریه صرف طبیعی', متن پژوهی ادبی, 2(9.10), pp. 75-95. doi: 10.22054/ltr.2000.6207
VANCOUVER
حق بین, فریده. بررسی میزان طبیعی بودن نظام تصریفی زبان فارسی بر مبنای نظریه صرف طبیعی. متن پژوهی ادبی, 1378; 2(9.10): 75-95. doi: 10.22054/ltr.2000.6207
)