حذف به قرینه و مطالعه و بررسی در عملکرد آن به مواردی مربوط می شود گه یک سازه بنا بر دلایل کارکردی، معنایی ویا ساختاری و با توجه به قرینه های سازه ای محذوف می گردد. سخن کاوان و کاربردگرایان حذف سازه ها را در قالب بافت قابل توجیه می دانند و به دنبال آن هستند که علت حذف آن را به شیوه ای توصیف کنند. دستور نویسان سنت گرا نیز به تجزیه و تحلیل سطحی از عناصر محذوف می پردازند و «درک» را عامل اساسی در حشری بودن برخی از عناصر می دانند (دیوید کریستال، 1985، ص 107). از سوی دیگر زبانشناسان به بررسی محدودیت هایی که حذف به قرینه را مانع و یا ترغیب می نمایند می پردازند. با وجود این، در گذشته تعمق و تامل در قواعدی که بر این پدیدۀ زبانشناختی ناظر است کمتر مورد توجه بوده است.
)