بررسی حوزه های معنایی واژگانی که در یک زبان استفاده می شوند یکی از مباحثی است که نظر زبان شناسان و زبان پژوهان بسیاری را به خود جلب کرده است. تحقیقات در این حوزه از زبان شناسی نشان داده است که تفاوت های ساختاری و واژگانی همراه با تفاوتهای فرهنگی، از عوامل مهم تفاوت زبانها با یکدیگر می باشند. گروهی معتقدند که این تفاوتها، بویژه در حیطه واژگان و حوزه ی معنایی ای که هر واژه، در زبانی خاص در بر می گیرد، ناشی از تأثیر محیط بر زبان فرد می باشد. نظریه نسبت زبانی در زبان شناسی نیز، زبان را عامل شکل دهنده ی افکار انسان می داند. پیروان این دیدگاه معتقدند که انسان در قالب زبان خویش می اندیشد و از آنجا که تقسیمات زبان بر تقسیمات جهان خارج منطق نیست، پس انسان جهان را آن طور ادراک می کند که زبانش ترسیم کرده است. البته در برابر این گروه عده ای از زبان پژوهان عقیده دارند که زبان نمی تواند شکل دهنده ی افکار فرد باشد، بر این اساس" زبان" پدیده ای جهت بیان فکر و عقیده می باشد و در نحوه ی تشکیل فکر و اندیشه نقش چندانی ندارد.
)