بررسی متون ادبی
مسعود شیرالی؛ حبیب الله عباسی؛ الهه حاجیها
چکیده
ادبیات عامه که شامل آیین‌ها، باورها و سنت‌های هر اقلیم است؛ یکی از سرچشمه‌ها و بن‌مایه‌های ادبیات هر کشوری به ویژه ادبیات داستانی آن است. شناخت این بن‌مایه، به شناخت بهتر و دقیق‌تر ادبیات ملت‌ها و به ویژه ادبیات داستانی آنها می‌انجامد. ادبیات داستانی ایران با توجه به اقالیم گسترده و متنوع کشورمان، به چندین مکتب از جمله مکتب ...
بیشتر
ادبیات عامه که شامل آیین‌ها، باورها و سنت‌های هر اقلیم است؛ یکی از سرچشمه‌ها و بن‌مایه‌های ادبیات هر کشوری به ویژه ادبیات داستانی آن است. شناخت این بن‌مایه، به شناخت بهتر و دقیق‌تر ادبیات ملت‌ها و به ویژه ادبیات داستانی آنها می‌انجامد. ادبیات داستانی ایران با توجه به اقالیم گسترده و متنوع کشورمان، به چندین مکتب از جمله مکتب داستاننویسی جنوب تقسیم شده است. در این جستار با روش تحلیلی-توصیفی، جلوههای فرهنگ عامه؛ اعم از آیین‌ها، باورها و سنت‌های مردمی جنوب را در آثار سه تن از نویسندگان مکتب جنوب؛ احمد محمود، محمد ایوبی و قباد آذرآیین که بسامد بالایی دارند؛ کاویدیم و ضمن بررسی و طبقهبندی آن-ها به این نتیجه رسیدیم که بازتاب ادبیات عامه در داستانهای این نویسندگان، به زندگی روح و عمق میبخشد و افزون بر افزایش جنبه انسانی ادبیات و ایجاد حس همدلی خواننده؛ تاثیر داستان بر مخاطب را دوچندان و روح زبان را به داستان منتقل میکند. نویسندگان از این طریق به حفظ آیین‌ها، باورها و زبان آن سامان بهویژه واژگان و ترکیبات، مدد رسانده و بر غنا و گسترش زبان معیار افزودهاند.
کرمعلی قدمیاری
چکیده
مقامه یکی از شکل های بیانی رایج ادبیات عرب است که در قرن چهارم هجری به دست بدیع الزمان همدانی ساختاری منظم یافته و در فرهنگ و ادبیات جامعه ی اسلامی آن روزگار از پایگاه و ارج ویژه ای برخوردار بوده است . در این جستار به فرهنگ و ادبیات و اندیشه هایی پرداخته شده است که می توان گفت درون مایه ی بیشتر مقامات بدیع الزمان بر اساس آنها شکل گرفته ...
بیشتر
مقامه یکی از شکل های بیانی رایج ادبیات عرب است که در قرن چهارم هجری به دست بدیع الزمان همدانی ساختاری منظم یافته و در فرهنگ و ادبیات جامعه ی اسلامی آن روزگار از پایگاه و ارج ویژه ای برخوردار بوده است . در این جستار به فرهنگ و ادبیات و اندیشه هایی پرداخته شده است که می توان گفت درون مایه ی بیشتر مقامات بدیع الزمان بر اساس آنها شکل گرفته است. بسیاری از مقامه نویسان، از این قالب بیانی ، برای ترویج آراء و اندیشه های خاص خود بهره برده و با این ابزار به خلق آثار ارزنده ای در این زمینه پرداخته اند، اما در آثار فرهنگ عامه به گونه ای که در مقامات بدیع الزمان مشهود است ، چندان جلوه ای ندارد.
بدیع الزمان همدانی گذشته از موضوع های اصلی مقامه ها در اندرون حکایات به طرح موضوعات اجتماعی و فرهنگ عامه ی روزگار خود پرداخته که ذهن هر خواننده ای را به خود می کشد و انگیزة وی را برای تحقیق و مطالعه در این مقامات بیشتر می کند. به عنوان مثال بدیعالزمان در مقامات خود از مراسم خواستگاری، تشیع جنازه ، نوع برخوردها به هنگام دیدار، هجو و مدح و گدایی پرده برداشته و با آوردن نام های جانوران و درختان مختلف به غنای این اثر ادبی افزوده است .
