در تاریخ جهانگشا، اثر مشهور علاءالدوله عطاملک جوینی (623- 681 ﻫ.ق) که بدون تردید یکی از برجستهترین نمونههای نثر مصنوع فارسی و از مهمترین منابع تاریخی دوران مغول است. حدیث در کنار آیات قرآنی و اشعار و امثال عربی، جایگاهی ویژه دارد. مصنف در جای جای کتاب خود، به گونهها و بهانههای مختلف به استشهاد و اقتباس از آیات و احادیث دست یازیده، تاریخ خود را به آن ها مستند و مستدل نموده است. آشنایی با احادیث و شناسایی منابع و مآخذ آن ها به خواننده کمک میکند اولاً احادیث و از اقوال و امثال - که غالباً در ضمن خواندن متن با یکدیگر خلط میشوند - تشخیص دهد و ثانیاً به متن و نویسندة آن اعتماد بیشتری کند و به میزان تسلط مؤلف بر منابع روایی، آگاهی یابد. در این مقاله سعی شده است مستندات احادیث مندرج در این کتاب، بررسی و گزارشی از مهمترین منابع و مآخذ شیعی و اهل سنت در ذیل هر حدیث ارائه شود.