ORIGINAL_ARTICLE
بررسی مشابهتهای پری و زن جادو در منظومههای حماسی پس از شاهنامه
از جمله موجوداتی که در اساطیر، افسانهها و حماسههای فارسی، گاهی همراه با قهرمان حماسی و در کنار او و گاهی نیز در تقابل با او به ایفای نقش میپردازند، «پری» و «زن جادو» هستند. در منظومههای حماسی پس از شاهنامه، گاه این دو با خویشکاریهای خود در جایگاه پری، به عنوان ایزدبانوی زایش، برکت و باروری که بازتابی از کهنالگوی «آنیما» میتواند باشد و در نقش و سویة مثبت خود ظاهر میشوند و یاور و همراه قهرمان هستند، و گاهی نیز در نقش اهریمنی خود که بازتابی از سویة منفی «آنیما» میتواند باشد، همچون زنجادو و اغواگر نمود مییابند و نقش مخرّب و ویرانگری دارند و میکوشند با اغوای قهرمان و به دام انداختن او، مانع از رسیدن قهرمان به هدفهای مورد نظرش شوند. در این مقاله، پس از بحث مختصری پیرامون «پری» و «زنجادو» کوشیدیم، نشان دهیم که در حماسههای ایرانی، پری همان زن جادو است که گفته شده بعد از دینآوری زرتشت و متأثر از اعتقادات و افکار زرتشتی، دچار دگردیسی شده، به شکل موجودی اهریمنی با خویشکاریهای منفی درآمدهاست.
https://ltr.atu.ac.ir/article_8243_0eea0f1d5d3a5b85a6415fab7d058563.pdf
2018-01-21
7
30
10.22054/ltr.2018.8243
پری
زن جادو
منظومههای حماسی
اعتقادات زرتشتی
رضا
ستاری
rezasatari@yahoo.com
1
دانشیار دانشگاه مازندران
LEAD_AUTHOR
سوگل
خسروی
sogol.khosravi@yahoo.com
2
دانشجو
AUTHOR
آتونی، بهروز. (1390). «جادو، زیرساختی بنیادین در جهانبینی اسطورهای». فصلنامة کاوشنامه. ش 22. س 12. صص 231ـ 250.
1
آیدنلو، سجاد. (1384). «بنمایة اساطیری روییدن گیاه از انسان و بازتاب آن در شاهنامه و ادب پارسی». نامة ایران. ج 2. به کوشش حمید یزدانپرست. تهران: انتشارات اطلاعات. صص255-287.
2
ــــــــــــــــ . (1388). از اسطوره تا حماسه. چ 2. تهران: انتشارات سخن.
3
ابیالخیر، ایرانشاه. (1370).بهمننامه. ویراستة رحیم عفیفی. چ 1. تهران: انتشارات علمی و فرهنگی.
4
اسدی طوسی، ابونصرعلی. (1354). گرشاسبنامه. بهاهتمام حبیب یغمایی. چ 2. تهران: کتابخانه طهوری.
5
اشمیت، ژوئل. (1383). فرهنگ اساطیر یونان و رم. ترجمة شهلا برادران خسروشاهی. چ 1. تهران: روزبهان و فرهنگ معاصر.
6
افشاری، مهران. (1385). تازه به تازه، نو به نو. چ 1. تهران: سرچشمه.
7
الیاده، میرچا. (1389). رسالة در تاریخ ادیان. ترجمة جلال ستاری. چ 4. تهران: انتشارات سروش.
8
اوستا. (1387). گزارش و پژوهش جلیل دوستخواه. ج 1و2. چ 13. تهران: انتشارات مروارید.
9
بانوگشسبنامه. (1382). مقدمه، تصحیح و توضیح روحانگیز کراچی. چ 1. تهران: پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی.
10
بهار، مهرداد. (1389). پژوهشی در اساطیر ایران. چ 8. تهران: انتشارات آگاه.
11
حسندوست، محمد. (1393). فرهنگ ریشهشناختی زبان فارسی. ج 2. چ 1. تهران: فرهنگستان زبان و ادب فارسی.
12
حسینی، مریم. (1387). «پری در شعر مولانا، دیدار با آنیما». فصلنامة علوم انسانی دانشگاه الزهرا(س). ش 69 و 68. س 17 و 18. صص1ـ21.
13
خالقیمطلق، جلال. (1361). «یکی داستان است پرآب چشم (دربارة موضوع نبرد پدر و پسر)». ایراننامه. ش 2. صص 164ـ 205.
14
خسروی جاوید، کامروز. (1384). «در چیستی پریان».کتاب ماه هنر. ش 81 و 82. صص148ـ 151.
15
دادگی، فرنبغ. (1385). بندهش. گزارش مهرداد بهار. چ 3. تهران: نشر توس.
16
دلاشو، م. لوفلر. (1366).زبان رمزی قصههای پریوار. ترجمة جلال ستاری. چ 1. تهران: انتشارات توس.
17
دهخدا، علیاکبر. (1377). لغتنامه. ج 4 . چ 2 . تهران: انتشارات و چاپ دانشگاه تهران.
18
رستگار فسایی، منصور. (1383). پیکرگردانی در اساطیر. چ 1. تهران: نشر نی.
19
سامنامه. (1392). تصحیح وحید رویانی. چ 1. تهران: میراث مکتوب.
20
ستاری، جلال. 1388. جهان اسطورهشناسی، اسطورة ایرانی. چ 2. تهران: نشر مرکز.
21
سرکاراتی، بهمن. (1378). سایههای شکار شده. چ 1. تهران: نشر چشمه.
22
شریفیان، مهدی و بهزاد اتونی. (1392). «پدیدارشناسی زن جادو (با تکیه بر شاهنامه و شهریارنامه)». فصلنامة ادبیات عرفانی و اسطورهشناختی. ش 32. س 9. صص129- 167.
23
شوالیه، ژان و آلن گربران. (1379). فرهنگ نمادها. ج 2. ترجمة سودابه فضایلی. تهران: نشر جیحون.
24
ـــــــــــــــــــــــــــــــ . (1384). فرهنگ نمادها. ج 1. ترجمة سودابه فضایلی. چ 2. تهران: نشر نی.
25
صفا، ذبیحالله. (1389). حماسهسرایی در ایران. چ 9. تهران: انتشارات امیرکبیر.
26
طغیانی، اسحاق و پرویز حیدری. (1389). «مفاهیم پری در خسرو و شیرین نظامی». مجلة پژوهشهای نقد ادبی و سبک شناسی. ش 1. صص127ـ 140.
27
عفیفی، رحیم. (1383). اساطیر و فرهنگ ایرانی. چ 2. تهران: انتشارات توس.
28
فریزر، جیمز جرج. (1388). شاخة زرین. ترجمة کاظم فیروزمند. چ 6. تهران: انتشارات آگاه.
29
فوردهام، فریدا. (1388).مقدمهای بر روانشناسی یونگ. ترجمة مسعود میربها. تهران: نشر نی.
30
کریستنسن، آرتور. (1353). آفرینش زیانکار در روایات ایرانی. ترجمة احمد طباطبایی. چ 1. تبریز: انتشارات مؤسسة تاریخ و فرهنگ ایران.
31
کوسج، شمسالدینمحمد. (1387). برزونامه (بخش کهن).تصحیح اکبر نحوی. چ 1. تهران: مرکز پژوهشی میراث مکتوب.
32
گریمال، پیر. (1347). فرهنگ اساطیر یونان و رم. ج 1. چ 2. تهران: انتشارات دانشگاه تهران.
33
مادح، قاسم. (1380). جهانگیرنامه. بهکوشش سیّد ضیاءالدین سجادی. با مقدّمة دکتر مهدی محقّق. چ 1. تهران: مؤسسة مطالعات اسلامی دانشگاه تهران ـ دانشگاه مکگیل.
34
محجوب، محمدجعفر. (1363). «بویة پرواز». مجلة ایراننامه. س 3. ش 8. صص54ـ 86.
35
مختاری، محمد. (1379). حماسه در رمز و راز ملی. چ 2. تهران: انتشارات توس.
36
مختاری غزنوی، عثمان. (1377). شهریارنامه. به کوشش دکتر غلامحسین بیگدلی. چ 1. تهران: انتشارات وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی.
37
مزداپور، کتایون. (1377). «روایتهای داستانی از اسطورههای کهن». مجلة فرهنگ. ش 25 و26. صص 103ـ 126.
38
ــــــــــــــــــ . (1387). افسانة پری در هزار و یک شب؛ شناخت هویت زن ایرانی (در گسترة پیشتاریخ و تاریخ). شهلا لاهیجی و مهرانگیز کار. چ 4. تهران: انتشارات روشنگران و مطالعات زنان.
39
مسکوب، شاهرخ. (1381). تن پهلوان و روان خردمند. چ 2. تهران: انتشارات طرح نو.
40
مورنو، آنتونیو. (1386). یونگ، خدایان و انسان مدرن. ترجمة داریوش مهرجویی. چ 4. تهران: نشر مرکز.
41
یشتها. (1377). ترجمه و تفسیر ابراهیم پورداوود. ج 1. چ 1. تهران: انتشارات اساطیر.
42
یونگ، کارل گوستاو. (1389). انسان و سمبولهایش. ترجمة دکتر محمود سلطانیه. چ 7. تهران: انتشارات جامی.
43
ORIGINAL_ARTICLE
چندآوایی و چندزبانی باختینی و جلوههای آن در رمان سنگ صبور
یکی از آموزههای نقد مدرن در تحلیل متون ادبی، بهویژه رمان و داستان، مفهوم چندآوایی و چندزبانی باختین است. چندآوایی و چندزبانی به عنوان ظرفیت بالقوة متن، این امکان را در اختیار خواننده قرار میدهد تا رمان و داستان را از نظر ویژگیهای چندآوایی و چندزبانی واکاوی کند. در نوشتار حاضر، همت نگارندگان بر آن است تا یکی از رمانهای مطرح معاصر، یعنی سنگ صبور صادق چوبک را از نظر ویژگیهای چندآوایی و چندزبانی باختینی نقد و بررسی نمایند. برای نیل بدین منظور، چندآوایی و چندزبانی باختینی و جلوههای مختلف آن، اعم ازنقیضهپردازی، بینامتنیت، همآوایی اشخاص تاریخیـ ادبی و... را همراه با مصادیق و نمونههایی از رمان سنگ صبور تبیین میکنیم و توضیح میدةم تا به این پرسش بنیادین پاسخ داده باشیم که با تکیه بر چه شواهد و مصادیقی از رمان سنگ صبور میتوان این رمان را واجد خصلت چندآوایی و چندزبانی و نیز جلوههای مختلف آن دانست؟
https://ltr.atu.ac.ir/article_8244_afa3adb3596d026f2fcd40e4c1662749.pdf
2018-01-21
31
52
10.22054/ltr.2018.8244
چوبک
سنگ صبور
باختین
چندآوایی
چندزبانی
فرزاد
بالو
farzad_baloo@yahoo.com
1
استادیار زبان و لدبیات فارسی دانشگاه مازندران
AUTHOR
مریم
خواجه نوکنده
maryam_khaje90@yahoo.com
2
کارشناسی ارشد زبان و ادبیات فارسی
LEAD_AUTHOR
آلن، گراهام. (1385). بینامتنیت. ترجمة پیام یزدانجو. تهران: مرکز.
1
احمدی، بابک. (1370). حقیقت و زیبایی. تهران: نشر مرکز.
2
اخوان ثالث، مهدی. (1374). نقیضه و نقیضهسازان. تهران: انتشارات زمستان.
3
باختین، میخاییل. (1387). تخیل مکالمهای: جستارهایی دربارة رمان. ترجمة رؤیا پورآذر. تهران: نشر نی.
4
پاینده، حسین. (1393). گشودن رمان ایران در پرتو نظریه و نقد ادبی. تهران: مروارید.
5
تسلیمی، علی. (1383). گزارههایی در ادبیات معاصر ایران. تهران: اختران.
6
تودوروف، تزوتان. (1377). منطق گفتگویی. ترجمة داریوش کریمی. تهران: نشر مرکز.
7
چوبک، صادق. (1352). سنگ صبور. چ 2. تهران: سازمان چاپ و انتشارات جاویدان.
8
ساسانی، فرهاد. (1384). «تأثیر روابط بینامتنی در خوانش متن». فصلنامه زبان و زبانشناسی. ش 2. صص 56ـ39.
9
شفیعی کدکنی، محمدرضا. (1387). قلندریه در تاریخ: تهران: نشر سخن.
10
قبادی، حسینعلی و دیگران. (1389). «چندآوایی و منطق گفتگویی در نگاه مولوی به مسئلة جهد و توکل با تکیه بر داستان شیر و نخجیران». جستارهای ادبی. ش 170. صص 71ـ94.
11
کاستانیو، پل. (1387). راهبردهای نمایشنامهنویسی جدید: رویکردی زبانبنیاد به نمایشنامهنویسی. ترجمة مهدی نصرا... زاده. تهران: سمت.
12
کلیگز، مری. (1388). درسنامة نظریة ادبی. ترجمة جلال سخنور، الهه دهنوی و سعید سبزیان. تهران: اختران.
13
محمودی، حسن. (1381). نقد و تحلیل و گزیدة داستانهای صادق چوبک. تهران: روزگار.
14
مقدادی، بهرام. (1393). دانشنامة نقد ادبی از افلاطون تا به امروز. تهران: نشر چشمه.
15
مکاریک، ایرنا ریما. (1385). دانشنامة نظریههای ادبی معاصر. ترجمة مهران مهاجر و محمد نبوی. تهران: آگه.
16
مکهیل، برایان. (1392). داستان پستمدرنیستی. ترجمة علی معصومی. تهران: ققنوس.
17
نامور مطلق، بهمن و منیژه کنگرانی. (1388). «از تحلیل بینامتنی تا تحلیل بیناگفتمانی». پژوهشنامه فرهنگستان هنر. ش 12. صص73ـ94.
18
نامور مطلق، بهمن. (1387). «باختین، گفتگومندی و چندصدایی مطالعة پیشابینامتنیتباختینی». پژوهشنامة علوم انسانی. ش 57. صص 397ـ 414.
19
Audi, R. )1999(. the Cambridge Dictionary of Philosophy. 2thedit. Campridge: Campridge University Press.
20
Bakhtin, Mikhail M. (1984). Problems of Dostoevsky’s Poetics. Eds. And Trans. Caryl Emerson. Manchester: Manchester University Press.
21
Morris, P (Ed). (1994). the Bakhtin Reader Selected Writings of Bakhtin, Medvedev & Voloshinov. Oxford: Oxford University Press.
22
ORIGINAL_ARTICLE
بررسی روایتشناسانة طوطینامه
بررسی متون ادبی از منظر روایتشناسی میتواند موجب شناخت بیشتری از ابعاد گوناگون متن گردد و لایههای پنهان آن را برای خواننده آشکار سازد. طوطینامه یکی از مشهورترین کتابهای داستانی در ادبیات فارسی است که ضیاء نخشبی آن را در قرن هشتم بر اساس قصههایی که ظاهراً اصلی سانسکریت داشته، به نثر سادة فارسی بازنویسی کردهاست. در مقالة حاضر، بر اساس نظریة روایی ژنت این متن تحلیل و بررسی شدهاست. در این متن، با یک راوی برونداستانی(نویسنده) و یک راوی درونداستانی(طوطی) مواجه هستیم و بیشترین میزان مشارکت در امر روایتگری بر عهدة راوی درونداستانی است. کانونیشدگی و کانونیگری در این متن، از دو جنبة راوی برونداستانی و راوی درونداستانی بررسی شدهاست. در طوطینامه با زمانهای تقویمی روبهرو نیستیم و زمان عموماً به صورت کلی مطرح میشود.در برخی از بخشهای متن، نویسنده با حذف و کوتاه کردن برخی توصیفات، سعی در فشردهسازی زمان دارد و نیز در روایتهای طوطینامه ترتیب زمانی حوادث رعایت شدهاست. مکان در طوطینامه به دو صورت مکانهای کلی و مکانهای خاص بیان شدهاست. از منظر اندیشه و فضای فکری، در طوطینامه با یک اندیشة غالب روبهرو هستیم و متنی تکصدا داریم و هنگامی که رفتاری در تضاد با اندیشة حاکم در متن، از سوی یکی از شخصیتها سر میزند، منجر به سرکوب و نابودی وی میشود.
https://ltr.atu.ac.ir/article_8245_3c54f2e8de044de50b98a88525f1c6e6.pdf
2018-01-21
53
78
10.22054/ltr.2018.8245
تحلیل متن
روایتشناسی
ژرار ژنت
ضیاء نخشبی
طوطینامه
محمدرضا
حاجی آقا بابایی
hajibaba@atu.ac.ir
1
عضو هیئت علمی دانشگاه علامه طباطبایی
AUTHOR
ابراهیمزاده گرجی، رمضان. (1384). «درآمدی بر طوطینامه با جذابیتهای امروزین». کیهان فرهنگی.ش 229. صص 58ـ59.
1
الثعری، عمادبن محمد. (1352). طوطینامه (جواهرالاسمار). به اهتمام شمس آل احمد. چ 1. تهران: انتشارات بنیاد فرهنگ ایران.
2
اخوت، احمد. (1371). دستور زبان داستان. چ 1. اصفهان: نشر فردا.
3
بالایی، پیوند. (1384). «قصههای عامیانة طوطینامه». ادبیات داستانی.س 12. ش 88. صص46ـ51.
4
برتنز، یوهانسویلم. (1388). نظریّة ادبی. ترجمة فرزان سجودی. چ 2. تهران: آهنگ دیگر.
5
تودورف، تزوتان. (1382). بوطیقای ساختگرا. ترجمة محمّد نبوی. چ 2. تهران: نشر آگه.
6
تولان، مایکل جی. (1383). درآمدی نقّادانهـ زبانشناختی بر روایت. ترجمة ابوالفضل حری. چ 1. تهران: بنیاد سینمایی فارابی.
7
خاتمی، احمد و محسن نصیری. (1392). «بررسی و مقایسة دو تصویر در بوف کور و طوطینامه». کهننامة ادب پارسی.س 4. ش 3. صص 51ـ62.
8
ریمون کنان، شلومیت. (1387). روایت داستانی: بوطیقای معاصر. ترجمة ابوالفضل حری. چ 1. تهران: نیلوفر.
9
صفا، ذبیحالله. (1386). تاریخ ادبیات در ایران.چ 5. تهران: انتشارات فردوس.
10
صیدمرادی، زهرا. (1392). تحلیل داستانی و ادبی طوطینامه ضیاء نخشبی. به راهنمایی سید مرتضی میرهاشمی. پایاننامة کارشناسی ارشد. تهران: دانشگاه تربیت معلم.
11
عصارکاشانی، الهام. (1388). مقایسة تطبیقی دو نسخة طوطینامه در موزة کلیولند و کتابخانة چسترسیتی. به راهنمایی مهدی حسینی.پایاننامة کارشناسی ارشد. تهران: دانشگاه الزهرا، دانشکدة هنر.
12
مارتین، والاس. (1393). نظریّههای روایت. ترجمة محمّد شهبا. چ 1. تهران: هرمس.
13
نبیلو، علیرضا و منوچهر اکبری. (1386). «تحلیل عناصر داستان طوطینامه». فصلنامة پژوهشهای ادبی.س 5. ش 18. صص141ـ172.
14
نخشبی، ضیاءالدین. (1372). طوطینامه. به تصحیح و تعلیقات فتحالله مجتبایی و غلامعلی آریا. چ 1. تهران: انتشارات منوچهری.
15
Genette, Gerard. (1980). Narrative Discourse. An essay in method. Trans. Jane E. Lewin. New York: Cornell University Press.
16
ORIGINAL_ARTICLE
تحلیل گفتمان «جدال سعدی با مدعی» با رویکرد ایدئولوژی شناختی استعاری
استعاره مقوله و ساختی زبانی است. گزینش و نوع کاربست استعارهها در ایدهپردازی و تبیین آن بسیار اهمیت دارد. پس استعارهها لزوماً نشاندهندة ایدئولوژی و غرض فکری شاعر و نویسنده است. از آنجا که ایدئولوژی موجب تولید استعارهها میشود. بنابراین، رابطهای درپیوسته و معنادار بین استعارهها و ایدئولوژی وجود دارد. این جستار، بر اساس همین رویکرد، حکایت «جدال سعدی با مدعی» را که یکی از حکایتهای بلند باب هفتم گلستان با ساختاری گفتمانی ـ جدلی است، به روش مطالعة کتابخانهای و به شیوة تحلیلی، مورد ارزیابی و خوانش علمی قرار دادهاست. اصلیترین پرسش این پژوهش این است: آیا حکایت «جدال سعدی با مدعی» صرفاً در بیان تفاوت و ترجیح غنا بر فقر است؟ برآیند مجموعة مباحث استدلالی ـ تحلیلی استعارههای مفهومی نشان میدهد که سعدی با طراحی این حکایت به شکلی پدیدارشناسانة تجربی، ذهنیت تاریخی افاقهگرایانة حاکم بر روح جامعه را زیر سؤال بردهاست و با شخصیت توانگر ایدئولوژی خود، شناخت فعال مؤثر اجتماعی را نیز مدّ نظر داشتهاست.
https://ltr.atu.ac.ir/article_8246_e6e0702e46e7d838fcb9d403997665fa.pdf
2018-01-21
79
98
10.22054/ltr.2018.8246
استعارههای مفهومی
ایدئولوژی
ذهنیت افاقهگرایانه
خودشناختی
گلستان
اسماعیل
نرماشیری
toordan@yahoo.com
1
دانشیار دانشگاه ولایت
AUTHOR
اسکارپیت، روبر. (1387). جامعهشناسی ادبیات. ترجمة مرتضی کُتُبی. تهران: سمت.
1
بوردیو، پیر. (1390). تمایز. ترجمة حسن چاوشیان. تهران: ثالث.
2
تنکابنی، حمید و فرشته بیداد. (1382). «مفهوم علمباوری در آثار سعدی»، طرح پژوهشی شناخت مفاهیم سازگار با توسعه در فرهنگ و ادب فارسی (سعدی). تهران: پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی. صص 418-261.
3
جعفریان، رسول و مریم کمالی. (1392). «مسئلة مرکزیت و استمرار قدرت در حکومت خوارزمشاهیان». پژوهشهای ایرانشناسی. ش 1. د 3. صص 52-33.
4
حسینی، مریم. (1383). «تحلیل ساختاری حکایت جدال سعدی با مدعی در بیان توانگری و درویشی». دوفصلنامة پژوهش زبان و ادبیات فارسی. د جدید. ش 3.. صص 79-69.
5
سعدی، مشرفالدین مصلح. (1368). گلستان. شرح محمد خزائلی. تهران: جاویدان.
6
خطیبی، حسین. (1366). فن نثر در ادب پارسی. تهران: زوّار.
7
دشتی، علی. (1364). قلمرو سعدی. تهران: امیرکبیر.
8
زرینکوب، عبدالحسین. (1367). حکایت همچنان باقی. تهران: سخن.
9
ـــــــــــــــــــــــــــــ . (1370). با کاروان حلّه. تهران: علمی.
10
شمیسا، سیروس. (1386). نقد ادبی. تهران: میترا.
11
شهری، بهمن. (1391). «پیوندهای میان استعاره و ایدئولوژی». فصلنامة نقد ادبی، س 5. ش 19. صص 76-59.
12
صفا، ذبیحالله. (1368). تاریخ ادبیات ایران: خلاصه ج 1 و 2. تهران: ققنوس.
13
ظهیری ناو، بیژن و عمران پاکمهر. (1378). «اندیشههای سیاسی و حکومتی سعدی در بوستان و گلستان». پژوهشنامة علوم انسانی. ش 58. صص 122-99.
14
فاضلی، محمد. (1383). «گفتمان و تحلیل گفتمان انتقادی». پژوهشنامة علوم انسانی و اجتماعی. س 4. ش 14. صص 107-88.
15
فرکلاف، نورمن. (1379). تحلیل انتقادی گفتمان. ترجمة فاطمه شایستهپیران و دیگران. تهران: مرکز مطالعات و تحقیقات رسانه.
16
کالر، جانایتان. (1385). نظریة ادبی. ترجمة فرزانه طاهری. تهران: مرکز.
17
لازار، ژیلبر. (1384). شکلگیری زبان فارسی. ترجمة مهستی بحرینی. تهران: هرمس.
18
ماسه، هانری. (1369). تحقیق دربارة سعدی. ترجمة غلامحسین یوسفی و محمدحسن مهدوی اردبیلی. تهران: توس.
19
محمدی، بیوک و شیدا نبئی. (1382). «مفهوم عدالت در آثار سعدی». طرح پژوهشی شناخت مفاهیم سازگار با توسعه در فرهنگ و ادب فارسی (سعدی). تهران: پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی. صص 52-17.
20
مختاری، محمد. (1378). انسان در شعر معاصر. تهران: توس.
21
مستوفی، حمدالله بن ابیبکر. (1339). تاریخ گزیده. بهاهتمام عبدالحسین نوایی. تهران: امیرکبیر.
22
مؤید حکمت، ناهید و فریبا زمانی. (1382). «مفهوم کار در آثار سعدی». طرح پژوهشی شناخت مفاهیم سازگار با توسعه در فرهنگ و ادب فارسی (سعدی). تهران: پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی. صص 88-71.
23
میلانی، عباس. (1378). تجدد و تجددستیزی در ایران. تهران: آتیه.
24
همدانی، امید. (1394). «ادبیات و مسئله شناخت: در دفاع از شناختگرایی». فصلنامه تخصصی نقد ادبی. س 8. ش 31. صص 140-115.
25
یوسفی، غلامحسین. (1367). دیداری با اهل قلم. تهران: علمی.
26
Evans, V. (2007). A Glossary of Cognitive Linguistic. Edinburgh: Edinburgh University Press.
27
Lakoff, G & M. Turne (1989). More Than Cool Reason: A Field Guide to Poetic Metaphor. Chicago: University of Chicago Press.
28
Lakoff, Geroge & Mark Johnson. (1980). Metaphors we live By. Chicago: Chicago Press.
29
ORIGINAL_ARTICLE
تحلیل کاربرد و ساختار صفتهای اشاره، پرسشی و تعجبی در متون فارسی
صفت یکی از مقولههای زبان فارسی است که انواعی دارد و از زوایای مختلف مورد بحث قرار میگیرد. صفتهای اشاره، پرسشی و تعجبی جزء صفتهای غیربیانی هستند که چه از نظر ساختار و چه کاربرد، از گذشته تاکنون با تحوّلاتی مواجه شدهاست. گاه کاربرد و ساختار پیشین را حفظ کردهاست و با همان شیوه ادامة حیات دادهاند، گاه نیز با تحوّلات اندک یا فراوان نسبت به دورههای پیشین، وارد حوزة زبان شدهاند. تحلیل این صفتهای سهگانه، با در نظر گرفتن سِیر تاریخی آثار، واقعیّات تازهای را فراروی خوانندگان قرار میدهد. این مقاله ذکر نمونههای متعدّد از متونی که غالباً اثر برجستة عصر خویش هستند، از یک سو، شکل کاربرد یا ساختار این صفتها را تحلیل کردهاست و از دیگر سو، این امکان پیش روی خواننده قرار گرفته تا خود، تفاوتها و طباقهای هر دورهای را نسبت به دورة پیشین دریابد و چون تحلیل مقولههای دستوری به میدان وسیعی نیاز دارد، پژوهندگان این مقاله را بر آن داشته تا پژوهش میدانی خود را گستردهتر کنند و آثار متعدّدی را بررسی نمایند.
https://ltr.atu.ac.ir/article_8263_e4688c15f203139be6eef62e7988d809.pdf
2018-01-21
99
122
10.22054/ltr.2018.8263
صفت
تحلیل
اشاره
پرسشی
تعجبی
غلامرضا
مستعلی پارسا
mastali.parsa@gmail.com
1
دانشیار دانشگاه علاّمه طباطبائی(ره)،
LEAD_AUTHOR
احمد
سبحانی درگاه
ahmadsobhani1@yahoo.com
2
گروه زبان و ادبیات فارسی، دانشکده ادبیات فارسی و زبانهای خارجی، دانشگاه علامه طباطبایی، تهران، ایران
AUTHOR
حبیب
صفرزاده
safarzadeh_h22@yahoo.com
3
استادیار زبان و ادبیات فارسی دانشگاه فرهنگیان خراسان شمالی، بجنورد، ایران
AUTHOR
ابنمنور، محمد. (1366). اسرارالتوحید تصحیح محمدرضا شفیعی کدکنی. ج 1. چ 1. تهران: آگاه.
1
ابوالقاسمی، محسن. (1375). دستور زبان فارسی. چ 2. تهران: سمت.
2
ــــــــــــــــــــــ . (1381). دستور تاریخی زبان فارسی. چ 3. تهران: سمت.
3
احمدی گیوی، حسن و حسن انوری. (1394). دستور زبان فارسی 1. چ 4. تهران: فاطمی
4
اسلامی ندوشن، محمدعلی. (1370). روزها. چ 2. تهران: یزدان.
5
اسیری لاهیجی، شمسالدین محمد. (1357). دیوان اسیری لاهیجی. به کوشش برات زنجانی. چ 1. تهران: مؤسسة مطالعات اسلامی.
6
اعتصامی، پروین. (1373). دیوان پروین اعتصامی. شرح شهرام رجبزاده. چ 2. تهران: قدیانی.
7
امیرمعزی، محمدبن عبدالملک. (1341).دیوان اشعار. به کوشش عباس اقبال. چ 1. تهران: ابنسینا.
8
انوری ابیوردی، علیبن محمد. (1337). دیوان اشعار. به کوشش محمدتقی مدرس رضوی. چ 1. تهران: کتابخانة سنایی.
9
ارژنگ، غلامرضا. (1387). دستور زبان فارسی امروز. چ 8. تهران: نشر قطره.
10
ایرج میرزا، جلالالممالک. (1342). شرح محمدجعفر محجوب. چ 51. تهران: انتشارات اندیشه.
11
اوحدی مراغهای، اوحدالدین. (1340). کلیات. به کوشش سعید نفیسی. چ 1. تهران: انتشارات جام جم.
12
باطنی، محمدرضا. (1360). توصیف ساختمان دستور زبان فارسی. چ 1. تهران: انتشارات امیرکبیر.
13
بلخی، حمیدالدین. (1365). مقامات حمیدی. به کوشش رضا انزابینژاد. چ 1. تهران: نشر دانشگاهی.
14
بهار، محمدتقی. (1365). دیوان بهار. چ 1. تهران: ققنوس.
15
بیدل دهلوی، عبدالقادر. (1369). کلیات بیدل. به کوشش حسین آهی. چ 1. تهران: انتشارات فروغی.
16
بیهقی، ابوالفضل. (1378). تاریخ بیهقی. به کوشش خلیل خطیب رهبر. ج 2. چ 5. تهران: انتشارات صفیعلیشاه.
17
تاریخ سیستان. (1389). چ 1. تهران: اساطیر.
18
جامی، عبدالرحمان. (1395). بهارستان. چ 2. تهران: انتشارات خلاّق پل.
19
حافظ شیرازی، شمسالدین محمد. (1369). دیوان حافظ. شرح محمد قزوینی و دکتر قاسم غنی. چ 1. تهران: زوار.
20
حدود العالم. (1340). به کوشش منوچهر ستوده. چ 1. تهران: چاپ تهران.
21
خاقانی شروانی، افضلبن بدیل. (1369). دیوان خاقانی. شرح ضیاءالدین سجادی. چ 3. تهران: زوار.
22
خزائلی، محمد. (1351). دستور زبان فارسی. چ 2. تهران: سازمان انتشارات جاویدان.
23
خطیب رهبر، خلیل. (1381). دستور زبان فارسی. چ 1. تهران: مهتاب.
24
خواجوی کرمانی، کمالالدّین محمود. (1336). کلیات خواجو. به کوشش احمد سهیلی خوانساری. چ 1. تهران: کتابفروشی محمودی.
25
خیامپور، عبدالرسول. (1389). دستور زبان فارسی. چ 15. تهران: ستوده.
26
دهلوی، امیرخسرو. (1343). دیوان اشعار. سعید نفیسی. چ 1. تهران: جاویدان.
27
رودکی، ابوعبدالله جعفر. (1984م.). به کوشش براگینسکی. چ 1. مسکو: دانش.
28
رونی، ابوالفرج. (1382). دیوان ابوالفرج رونی. شرح اکبر ایرانی. چ 1. تهران: اهل قلم.
29
زاکانی، عبید. (1349). کلیات. به کوشش عباس اقبال. چ 1. تهران: انتشارات اقبال.
30
ساوجی، سلمان. (1338). کلیات سلمان. به کوشش مهرداد اوستا. چ 1. تهران: زوار.
31
سعد سلمان، مسعود. (1362). دیوان مسعود سعد سلمان. به کوشش رشید یاسمی. چ 2. تهران: امیرکبیر.
32
سعدی شیرازی، مصلحالدین. (1376). کلیات سعدی. چ 6. تهران: ققنوس.
33
سنایی غزنوی، مجدودبن آدم. (1336). دیوان سنایی. به کوشش مظاهر مصفا. چ 1. تهران: امیرکبیر.
34
سوزنی سمرقندی، شمسالدین محمد. (1338). دیوان اشعار. به کوشش ناصرالدین شاه حسینی. چ 1. تهران: امیرکبیر.
35
سیدای نسفی، میرعابد. (1382). دیوان اشعار. به کوشش حسن رهبری. چ 1. تهران: انتشارات بینالمللی الهدی.
36
شریعت، محمدجواد. (1393). دستور زبان فارسی. چ 4. تهران: اساطیر.
37
شریعتی، علی. (1349). کویر. چ 2. تهران: شرکت انتشار.
38
صائب تبریزی، محمدعلی. (1368). دیوان اشعار. به کوشش محمد قهرمان. چ 1. تهران: انتشارات علمی و فرهنگی.
39
عارف قزوینی، میرزا ابوالقاسم. (1381). دیوان اشعار. به کوشش مهدی نورمحمدی. چ 1. تهران: انتشارات سنایی.
40
عتیق نیشابوری، ابواسحاق. (1390). قصصالأنبیاء. ترجمة نعمتا... جزایری، صادق حسنزاده و حسین حسنزاده. چ 1. تهران: بنگاه ترجمه و نشر کتاب.
41
عراقی، فخرالدین ابراهیم. (1338). کلیات. به کوشش سعید نفیسی. چ 1: تهران: جامجم.
42
عطار نیشابوری، فریدالدین محمّد. (1384). دیوان اشعار. چ 1. تهران: علم.
43
عوفی، سدیدالدین محمد. (1372). دیوان اشعار. به کوشش مظاهر مصفا. چ 1. تهران: مؤسسة مطالعات فرهنگی.
44
عنصرالمعالی، قابوسبن اسکندر. (1359). قابوسنامه. شرح غلامحسین یوسفی. چ 15. تهران: علمی.
45
غالب دهلوی، اسدالله. (1389). دیوان اشعار. شرح سیدتقی عابدی. چ 1. تهران: انتشارات باز.
46
غزالی توسی، ابوحامد محمد. (1361). کیمیای سعادت. به کوشش حسین خدیوجم. چ 2. تهران: مرکز انتشارات علمی و فرهنگی.
47
فراهانی، ادیبالممالک. (1380). دیوان ادیبالممالک. شرح مجتبی برزآبادی. چ 2. تهران: فردوس.
48
فرشیدورد، خسرو. (1348). دستور امروز. چ 1. تهران: انتشارات صفیعلیشاه.
49
ــــــــــــــــــــ . (1390). دستور مختصر تاریخی زبان فارسی. چ 2. تهران: زوار.
50
فرخی سیستانی، علیبن جلوغ. (1374). دیوان اشعار. به کوشش محمد دبیرسیاقی. چ 3. تهران: زوار.
51
فرخی یزدی، میرزا محمد. (1378). دیوان اشعار. به کوشش حسین مسرت. چ 1. یزد: انجمن آثار و مفاخر استان یزد.
52
فرغانی، سیفالدین محمد. (1392). دیوان اشعار. به کوشش ذبیحا... صفا. چ 2. تهران: فردوس.
53
قاآنی، میرزا حبیب. (1387). دیوان اشعار. به کوشش مجید شفق. چ 1. تهران: انتشارات سنایی.
54
قبادیانی، ناصرخسرو. (1357). دیوان اشعار. به کوشش مهدی محقق. چ 1. تهران: انتشارات دانشگاه تهران.
55
کلباسی، ایران. (1391). ساخت اشتقاقی واژه در فارسی امروز. چ 5. تهران: پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی.
56
کمال خجندی، مسعود. (1389). دیوان اشعار. به کوشش مجید شفق. چ 1. تهران: انتشارات سنایی.
57
لاهیجی، حزین. (1385). به کوشش ذبیحا... صاحبکار. چ 3. تهران: سایه.
58
محتشم کاشانی، علیبن احمد. (1393). دیوان اشعار. به کوشش صادق همتی. چ 3. تهران: انتشارات سمنگان.
59
مستوفی، عبدا... . (1389). شرح زندگانی من. 3ج. چ 1. تهران: زوار.
60
مشکوةالدینی، مهدی. (1389). دستور زبان فارسی بر پایة نظریة گشتاری. چ 11. مشهد: انتشارات دانشگاه فردوسی.
61
مقربی، مصطفی. (1372). دستور زبان فارسی. چ 2. تهران: توس.
62
منشی، نصرا... . (1362). کلیله و دمنه. شرح مجتبی مینوی. چ 1. تهران: انتشارات دانشگاه تهران.
63
مولوی، جلالالدین. (1374). دیوان شمس. به کوشش بدیعالزمان فروزانفر. چ 1. تهران: فردوسی.
64
میرزاده عشقی، محمدرضا. (1330). کلیات. چ 1. تهران: علمی.
65
ناتل خانلری، پرویز. (1366). تاریخ زبان فارسی. 3 ج. چ 3. تهران: نشر نو.
66
نظامی گنجوی، الیاسبن یوسف. (1343). سبعة نظامی. به کوشش حسن وحید دستگردی. چ 3. تهران: علمی.
67
وحیدیان کامیار، تقی و غلامرضا عمرانی. (1381). دستور زبان فارسی 1. چ 3. تهران: سمت.
68
وراوینی، سعدالدین. (1373). مرزباننامه. به کوشش خلیل خطیب رهبر. چ 37. تهران: انتشارات صفیعلیشاه.
69
ولی، شاه نعمتا... .(1389). دیوان اشعار. به کوشش سعید یوسفنیا. ج 2. تهران: قدیانی.
70
هاتف اصفهانی، سید احمد. (1372). دیوان اشعار. به کوشش حسن وحید دستگردی. چ 1. تهران: نگاه.
71
یغمایی، حبیب. (1356). ترجمة تفسیر طبری. ج1. چ 1. تهران: انتشارات دانشگاه تهران.
72
ORIGINAL_ARTICLE
طرح روایات مکاشفههای صوفیه
نقطة مشترک نظریات روایتشناسان ساختگرا این است که در تحلیل یک گونة روایی، به جای تحلیل جزءجزء عناصر بر پایة بلاغت کهن، میتوان آن را به مثابة یک ساختار نظاممند دید که تمام اجزای آن ارتباطی درونی با یکدیگر دارند. «پیرنگ» یا «طرح» یا همان «توالی رخدادها»، مهمترین عنصری است که نسل اول و دوم روایتشناسان هردو بدان اهتمام ویژهای داشتهاند، با این تفاوت که نسل اول بیشتر بر توالی علّی و معلولی رخدادهای روایت تأکید کردهاند و نسل دوم، بهویژه ریمون کنان، توالی زمانی را نیز بر توالی علّی و معلولی رخدادها افزودهاند. در این مقاله، با بررسی 300 روایت از مکاشفات عرفا از مجموع 30 کتاب عرفانی قرن چهارم تا هفتم، مشخّص شده که ترکیب رخدادها در این روایات، هرچند در ظاهر تفاوتهایی با یکدیگر دارند، اما از الگوهای نسبتاً محدودی پیروی میکنند. این پژوهش نشان میدهد که علاوه بر مکاشفاتی که بر اساس توالی علّی و معلولی یا زمانی روایت شدهاند، در مواردی به نمونة روایاتی برمیخوریم که هیچ یک از توالیهای مذکور در آنها به چشم نمیخورد. در این گونه روایات، فقط لحظهای ناب از دریافتهای صاحب مکاشفه به صورت کاملاً موجز روایت شدهاست که این دسته از مکاشفات را با الهام از نام نوعی داستان کوتاه در فرانسه، مکاشفات «کوتاه ـ لحظهای» نامیدهایم.
https://ltr.atu.ac.ir/article_8247_0275fa39b9bd0aaf8ee6dcd666fa9dfa.pdf
2018-01-21
123
145
10.22054/ltr.2018.8247
مکاشفات عرفانی
روایتشناسی
ساختارگرایی
طرح مکاشفات
مهسا
رون
mrone62@gmail.com
1
دانشگاه بین المللی امام خمینی (ره)
LEAD_AUTHOR
محمد
شفیع صفاری
mshsaffari@yahoo.com
2
استادیار زبان و ادبیات فارسی دانشگاه بینالمللی امام خمینی(ره) قزوین، ایران
AUTHOR
آدام، ژان میشل و فرانسواز رواز. (1383). تحلیل انواع داستان. ترجمة آذین حسینزاده و کتایون شهپرراد. تهران: قطره.
1
احمدی، بابک. (1372). ساختار و تأویل متن (نشانهشناسی و ساختارگرایی). 2 ج. چ 2. تهران: نشرمرکز.
2
اخوت، احمد. (1371)، دستور زبان داستان. اصفهان: نشر فردا.
3
ارسطو. (1343). فن شعر. ترجمة عبدالحسین زرینکوب. چ 2. تهران: بنگاه ترجمه و نشر کتاب.
4
ارنست، کارل. (1383). روزبهان بقلی: تجربة عرفانی و شطح ولایت در تصوّف ایرانی. ترجمه، توضیحات و تعلیقات کورس دیوسالار. تهران: امیرکبیر.
5
اسکولز، رابرت. (1383). درآمدی بر ساختارگرایی در ادبیات. ترجمة فرزانه طاهری. چ 2. تهران: آگه.
6
انصاری، عبدالله. (1362). طبقاتالصّوفیه. به تصحیح محمدسرور مولائی. تهران: توس.
7
پراپ، ولادیمیر. (1368). ریختشناسی قصه. ترجمة م.کاشیگر. بیجا: نشر روز.
8
تبریزی، شمسالدّین محمّد. (1369). مقالات. تصحیح و تعلیق محمّدعلی موحّد. تهران: خوارزمی.
9
تودوروف، تزوتان. (1388). بوطیقای نثر: پژوهشهایی نو دربارة حکایت. ترجمة انوشیروان گنجیپور. تهران: نشر نی.
10
تولان، مایکل جی. (1383). درآمدی نقادانه ـ زبانشناختی بر روایت. ترجمة ابوالفضل حرّی. تهران: بنیاد سینمایی فارابی.
11
حقشناس، علیمحمد و پگاه خدیش. (1387). «یافتههای نو در ریختشناسی افسانههای جادویی ایرانی». مجلة دانشکدة ادبیات و علوم انسانی دانشگاه تهران. ش 186. صص 27ـ40.
12
خدیش، پگاه. (1389). «الگوهای ساختاری افسانههای سحرآمیز». نقد ادبی. ش 11ـ12. صص 171ـ184.
13
خرقانی، ابوالحسن. (1369). نورالعلوم. بهکوشش عبدالرفیع حقیقت (رفیع). چ 5. تهران: بهجت.
14
روستا، سهیلا و احمد رضی. (1390). «نظام داستانپردازی در حکایتهای کوتاه کشفالمحجوب». ادبیات عرفانی دانشگاه الزهرا. س2. ش 4. صص 87ـ113.
15
ریمون کنان، شلومیت. (1387). روایت داستانی: بوطیقای معاصر. ترجمة ابوالفضل حرّی. تهران: نیلوفر.
16
سلدن، رامان و پیتر ویدوسون. (1377). راهنمای نظریة ادبی معاصر. ترجمة عباس مخبر. چ 2. تهران: طرح نو.
17
عطّار نیشابوری، فریدالدّین محمّد. (1388). تذکرةالأولیاء. به تصحیح رینولد ا. نیکلسون. تهران: هرمس.
18
فرای، نورتروپ. (1379). رمز کل: کتاب مقدّس و ادبیات. ترجمة صالح حسینی. تهران: نیلوفر.
19
فورستر، ای. ام. (1357). جنبههای رمان. ترجمة ابراهیم یونسی. تهران: جیبی.
20
قشیری، عبدالکریم هوازن. (1361). ترجمة رسالة قشیریه. ترجمة ابوعلی حسن بن احمد عثمانی. با تصحیحات و استدراکات بدیعالزمان فروزانفر. چ 2. تهران: علمی و فرهنگی.
21
کالر، جاناتان. (1385). نظریة ادبی: معرفی بسیار مختصر. ترجمة فرزانه طاهری. چ 2. تهران: مرکز.
22
مارتین، والاس. (1389). نظریههای روایت. ترجمة محمد شهبا. چ 4. تهران: هرمس.
23
مکاریک، ایرنا ریما. (1390). دانشنامة نظریههای ادبی معاصر. ترجمة مهران مهاجر و محمد نبوی. چ 4. تهران: آگه.
24
مککی، رابرت. (1385). داستان. ترجمة محمد گذرآبادی. تهران: هرمس.
25
مولوی، جلالالدّین محمد. (1387). فیهمافیه (از گفتار مولانا جلالالدّین محمد مولوی). با تصحیحات و حواشی بدیعالزّمان فروزانفر. چ 12. تهران: امیرکبیر.
26
نجمالدّین کبری، احمدبنعمر. (1388). نسیم جمال و دیباچة جلال. تصحیح فریتس مایر. ترجمه و توضیح قاسم انصاری. تهران: طهوری.
27
هجویری، ابوالحسن علیبنعثمان. (1384). کشفالمحجوب. مقدّمه، تصحیح و تعلیقات محمود عابدی. چ 2. تهران: سروش.
28
Cuddon, J.A. (1999). A Dictionary of Literary Terms & Literary Theory. 6th edit. London: Penguin Press.
29
ORIGINAL_ARTICLE
بازخوانی غزلیات شمس از منظر کهنالگوی نَفْس در اندیشة یونگ
در روانشناسی تحلیلی یونگ، نَفْس (Self) یکی از اصطلاحات بسیار حائز اهمیت است. از نظر او، نَفْس کهنالگویی است که میتوان آن را مبنای قوام یافتن فرد دانست. مطابق با نظریة یونگ، هر یک از ما با گذشت زمان آرامآرام رشد میکنیم و با از سر گذراندن فرایندی که یونگ آن را «فردانیت» مینامد، آن کسی میشویم که هستیم. یونگ کلّ شخصیت را نَفْس مینامد. از منظر وی، نمیتوان نَفْس را به طور کامل شناخت. نَفْس نماد تمامیت است و مسیح، نمونة کهنالگوی آن است؛ چراکه او مظهر تمامیتی از نوع الهی است. یونگ برای نَفْس ویژگیهای مختلفی را برشمرده است. از طرفی، ما در غزلیات شمس مولوی و به طور کلی، در ادبیات عرفانی، با روح، جان یا دل مواجه هستیم که با الگویی که یونگ تعریف میکند، همخوانی دارد. در این مقاله، سعی کردهایم علاوه بر تبیین کهنالگوی نَفْس از منظر یونگ، آن را با ویژگیهای روح، جان یا دل در غزلیات شمس تطبیق دهیم و به بررسی ویژگیهای آن بپردازیم.
https://ltr.atu.ac.ir/article_8241_e533de0b0c85118de1420167242564fa.pdf
2018-01-21
147
166
10.22054/ltr.2018.8241
یونگ
کهنالگو
نَفْس
غزلیات شمس
مولوی
بهنام
صادقیان کلو
aytak_guntak@yahoo.com
1
دانشگاه علامه طباطبایی
AUTHOR
منابع و مآخذ
1
باقری، حمید. (1388). مؤلفههای فردیت یونگی در سینمای داریوش مهرجویی. پایاننامة کارشناسی ارشد. به راهنمایی حسین پاینده. تهران: دانشگاه علامه طباطبائی.
2
بیلسکر، ریچارد. (1391). اندیشة یونگ. ترجمة حسین پاینده. چ 4. تهران: فرهنگ جاوید.
3
پاینده، حسین. (1390). گفتمان نقد؛ مقالاتی در نقد ادبی. چ 2. تهران: نیلوفر.
4
رایت، الیزابت. (1373). «نقد روانکاوانة مدرن». ارغنون. ترجمة حسین پاینده. ش 4. صص 97ـ124.
5
سرانو، میگوئل. (1385). با یونگ و هسه (دایره جادویی). ترجمة سیروس شمیسا. تهران: میترا.
6
شمیسا، سیروس. (1391). مولانا و چند داستان مثنوی. چ 2. تهران: قطره.
7
شولتز، دوانپی و سیدنی آلن شولتز. (1393). نظریههای شخصیت. ترجمة یحیی سید محمدی. چ 29. تهران: ویرایش.
8
کاشانی، عزالدین محمود. (1372). مصباح الهدایة و مفتاح الکفایة. تصحیح جلالالدین همایی. تهران: مؤسسة نشر هما.
9
مورنو، آنتونیو. (1390). یونگ، خدایان و انسان مدرن. ترجمة داریوش مهرجویی. چ 6. تهران: مرکز.
10
مولوی، جلالالدین محمد. (1336). کلیات شمس یا دیوان کبیر. تصحیح بدیعالزمان فروزانفر. تهران: امیرکبیر.
11
ــــــــــــــــــــــــــــــــــ . (1391). مثنوی معنوی. به سعی و اهتمام رینولد آلین نیکلسون. چ 18. تهران: امیرکبیر.
12
وفایی سورکه، محمدعلی. (1376).مولانا و مکاتب روانشناسی جدید. پایاننامة کارشناسی ارشد. به راهنمایی سیروس شمیسا. تهران: دانشگاه علامه طباطبائی.
13
یونگ، کارل گوستاو. (1379). روانشناسی و کیمیاگری. ترجمة پروین فرامرزی. چ 2. مشهد: آستان قدس رضوی.
14
ــــــــــــــــــــــــــــ . (1389). انسان و سمبولهایش. ترجمة محمود سلطانیه. چ 7. تهران: جامی.
15
ــــــــــــــــــــــــــــ . (1390). آیون؛ پژوهشی در پدیدهشناسی «خویشتن». ترجمة پروین فرامرزی و فریدون فرامرزی. چ 2. مشهد: آستان قدس رضوی.
16
ـــــــــــــــــــــــــــ . (1391). جهان نگری. ترجمة جلال ستاری. چ 2. تهران: توس.
17
Jung, Carl Gustav. (1966). The Practice of Psychotherapy; Essays on the psychology of the Transference and other subjects. New York: Vintage Books.
18